نگاهی جرم شناسانه به تجاوز جنسی به نونهالان و نوجوانان دختر

   «هیس! دخترها فریاد نمی زنند»؛ فیلمی برای فریاد دختران

کلام اول

   هیس، فریاد خاموش دخترانی است که در جامعه بشری قربانی پدیده ای شوم اجتماعی می شوند؛ پدیده ای که دیر زمانی است ریشه در فرایند اجتماعی بشری دارد و چنان در دل آن جا خوش کرده که امیدی برای رهایی اش نیست. تجاوز جنسی به نوباوگانی که نه زبان بازگو دارند و نه گوش شنوایی برای شنیدن آن در کنار خود می بینند؛ بلایی برای جان و روان این آینده سازان آینده خلق بشر که در تنگناهای فکری غوطه می خورند و با ایجاد حصار های خشک و نامنعطف ذهنی، مسیرهای وقوع چنین پدیده ای دلخراش را در جامعه خود همواره ساخته اند.

  نگاهی به این فیلم، ذهن بی جان مرا جدای از اینکه بی رمق و بی رمق تر ساخت، به همهمه واداشت که قلمی بفرساید و از دیدگاه جرم شناسی نیم نظری به این واقعه در فرایند جامعه ایرانی بیندازد تا شاید ضمن تلنگری حداقلی به ذهن شهروندان ایرانی، دست کم مسیر یافتن راه حل یا راه حل های احتمالی برای برون رفت از این معضل، آغاز شود، هرچند که خود نتواند و ناتوان از ارائه راه حلی برای آن باشد. چرا که قلم ها همواره تکلیف بر «ارائه راه حل» ندارند و «طرح مساله» نیز می تواند برای برخی از آنان، رفع تکلیف اخلاقی کند.

 جان کلام

 علل زایش بی چون و چرای این پدیده شنیع اجتماعی که در دل جامعه بسان سرطانی ناپیدا رو به رشد است و خاموشی را پیشه خود کرده است، چیست و عوامل کدامند؟! موارد زیر شمه ای از این علل و عوامل است که توجهی مضاعف می مطلبد.

 سایه سنگین فرهنگ سنتی بر بافت فکری بشر

 این پدیده، خاص جامعه ایرانی نیست و علل و عوامل فرهنگی شکل گیری و وقوع آن در روند اجتماع انسانی نیز مختص جامعه ایرانی نیست. بشر، این «شبان هستی» به تعبیر هایدگر، آن زمان که از  پشت «پرده بی خبری» جان رالز یا «وضع طبیعی» هابز و لاک و کانت و روسو برخاست و مسیر «جامعه مدنی» را بر خود هموار ساخت و بدین سان، «جامعه مکانیکی» امیل دورکیم و «جامعه ایستای» اگوست کنت و «جامعه بسته» کارل پوپر را وانهاد و به دامان «جامعه ارگانیکی» دورکیم و «جامعه پویای» کنت و «جامعه باز» پوپر قدم گذاشت، با ایجاد تغییر و تحولات فکری خویش از رهگذر نمایش «قاعده دیالکتیک» هگل، اندیشه ها آفرید و با گذر از مرحله تز و آنتی تز، سنتزهای فکری بدیع و بدیع تر خلق کرد تا بتواند سرانجام از «وضعیت موجود» خویش بهترین بهره برده و «حقیقت موعود» خویشتن خویش را بیابد. اینگونه شد که در بافت فکری اش به صورت روزافزون هنگامه آفرید و با فزون تر کردن لایه های متنوع جامعه خویش، ضمن تلاش برای کاهش پیچیدگی ها و ابهام های موجود خود، بعضا پیچیدگی و ابهام های جدید برای خود خلق کرد. فرهنگ انسانی، در این «مسیر گذار» تغییرهای فراوان به خود گرفته و تحولات وافری به چشم دیده است اما با این همه در هزاره سوم بشری باز شاهد جلوه هایی از ریشه بسیار سنتی اندیشه های بسته در بافت فکری و فرهنگی امروزی آن هستیم. جلوه هایی که گرچه به واسطه مثبت بودن آن تا به امروز به حیات خود ادامه داده اند اما بسان سکه ای دو رو بوده که یک روی منفی آن هم عامل ایجاد معضلات نامبارکی در گردونه اجتماع اش شده است.

ادامه مطلب...

کلیدواژه ها: